Ervaring met Slachtofferhulp
Werken in een winkel is niet zonder risico. Veel werknemers maken psychisch belastende dingen mee zoals overvallen, diefstal, of de gevolgen van inbraak. Wie een overval heeft meegemaakt of het slachtoffer is geweest van geweld kan een beroep doen op slachtofferhulp. In deze korte reeks het verslag van Sandra die een overval meemaakte tijdens haar werk.
‘Ik was met een mevrouw en haar dochtertje bezig om een verjaardagscadeautje uit te zoeken. Een aantal mooie ringen en twee armbanden lagen op de toonbank. Mijn collega was met een echtpaar bezig aan de andere kant van de zaak. Toen er gebeld werd deden we de deur open en kwam er een oudere heer naar binnen. Terwijl hij de deur door ging zagen we direct een paar mannen achter hem aan naar binnen lopen met bivakmutsen op.
Er was gegil. Ze hadden twee geweren bij zich en hielden het winkelpersoneel en de klanten onder schot. Mijn baas kwam van achter op het lawaai naar voren lopen. Hij werd meteen in zijn kraag gepakt en moest met een van de mannen mee naar de kluis lopen. De andere twee mannen sloegen de glazen kasten stuk en gooiden alle sieraden in een tas. Ik was intussen met het meisje achter de toonbank gekropen. De oudere man lag op de grond. Ik zag hoe er glas over hem heen viel.
Toen mijn baas terug kwam vloekten de overvallers. Iemand had kennelijk op de alarmknop weten te drukken. Het was ineens allemaal heel snel voorbij. Ze renden naar buiten. Ze zijn de steeg achter onze zaak ingelopen en via brommertjes die klaarstonden zijn ze weggekomen, zo heb ik later gehoord.
Toen de politie kwam werden er foto’s gemaakt. Een van mijn collega’s huilde heel erg. Dat was gek want zij was de hele tijd achter geweest en niet in de zaak. Ik trilde wel maar kon de agenten het verhaal heel helder vertellen. Ik troostte zelfs die huilende collega en mijn baas.
De politie adviseerde mij om contact op te nemen met Slachtofferhulp. Dat is een aparte afdeling op het politiebureau. Ik had er nog nooit van gehoord. Hier werken allemaal vrijwilligers. Ze vangen je goed op. Ze luisteren naar je verhaal en schrijven op hoe je er aan toe bent.
Ik ben erheen geweest en heb gesproken met een vrijwilliger. Aan het eind van ons gesprek gaf ze me een folder mee van een eerstelijns psycholoog en legde me de procedure uit. Wanneer er daders bekend zijn komt er een proces. Het kan zijn dat je dan als getuige gehoord wordt. Tijdens het proces wordt ook gekeken naar de materiële en geestelijke schade van de slachtoffers. Voor een deel omdat dat invloed had op de straf heeft, maar ook omdat er een schadevergoeding tegenover kan staan.
De eerstelijnspsychologen waarmee Slachtofferhulp samenwerkt schrijven voor de zogenaamde ‘voeging’ in het proces een kort verslag. Hun cliënt krijgt daardoor tevens de kosten van psychische hulp betaald als de zorgverzekeraar die niet vergoedt.
Bij de eerstelijns psycholoog kon ik mijn verhaal goed kwijt. Ik snap nu ook beter waarom ik zo rustig reageerde terwijl mijn collega zo van streek was. De klap kwam bij mij later. Voor de beelden waar ik ‘s nachts last van bleef hebben had ze een mooie methode: EMDR genaamd (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een effectief bewezen behandelmethode om nare ervaringen te verwerken - red.). Na een paar behandelingen met deze methode was ik van mijn herbelevingen af en kon ik weer aan het werk.
Mijn baas heeft nog wel extra beveiligingsmaatregelen genomen voor de toekomst. Twee van de drie daders zijn uiteindelijk vervolgd. We zijn allemaal blij dat iedereen, inclusief de klanten, er goed van af is gekomen.
Na de behandeling ben ik niet meteen fulltime weer aan de slag gegaan. De bedrijfsarts overlegde met mijn eerstelijns psycholoog over mijn terugkeer naar het werk. Een plannetje met geleidelijke stappen zorgde ervoor dat ik langzaam maar zeker weer mijn werk kon doen. Ik heb nu nog wel af en toe dat ik extra kijk of er niet iemand verdacht naar binnen staat te gluren of schrik van hard lopende mensen op straat. Maar dat slijt. Er is goed mee te leven.'